پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

محمد حسین حشمت‌پور از با سابقه‌ترین مدرسان حکمت و فلسفه در ایران معاصر بود. در فقه و اصول از آیت الله وحید خراسانی بهره برده و فلسفه و عرفان را از محضر آیت الله جوادی و علامه حسن زاده آملی استفاده کرده بود. دروس متن‌خوانی حکمت الاشراق، شرح طبیعیات شفا و شرح شواهد الربوبیه ایشان از بهترین نمونه‌های دروس حکمی به شمار می‌رفت. شیوه حشمت‌پور عمدتاً تمرکز بر متون ارزشمند و درعین حال مهجوری بودکه کمتر به آن ها پرداخته می‌شود که از جمله آن ها می‌توان به تدریس کتاب المله فارابی و الذریعه الی مکارم الشریعه اثر راغب اصفهانی اشاره کرد. حشمت‌پور عضو هیأت علمی گروه فلسفه اسلامی دانشگاه قم بود و به تدریس فلسفه و متون حکمی در دانشگاه قم و حوزه علمیه این شهر اشتغال داشت.استاد حشمت پور در سن 73 سالگی بر اثر بیماری درگذشت. از آثار دکتر محمدحسین حشمت پور می توان به دروس خارج برهان، دروس خارج شفا، دروس خارج توحید، دروس خارج لاهیجی، دروس خارج منزل،دروس خارج منظومه، دروس خارج وجود و همانند آنها اشاره کرد. به مناسبت درگذشت این استاد ، گفتگویی که در تاریخ ۲ آذر ۱۴۰۲ با ایشان صورت پذیرفته بود، بازنشر شده است.

سیّد جواد طباطبایی (۲۳ آذر ۱۳۲۴ – ۹ اسفند ۱۴۰۱) استاد دانشگاه و پژوهشگر ایرانیِ فلسفه، تاریخ، حقوق و سیاست ،عضو پیشین هیئت علمی و معاون پژوهشی دانشکدهٔ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و مدیرِ گروه فلسفهٔ مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی بود.در اندک زمانی بعد از تدریس در دانشکاه، نزد دانشجویان دانشگاه تبریز محبوبیت فراوانی به دست آورد و کلاس‌های درس وی با دانشجویان رشته‌های گوناگون پر می‌شد. محبوبیت طباطبایی به اندازه‌ای رسیده بود که دانشجویان نام او را به عنوان یکی از استادان محبوب به دیوار دانشگاه زده بودند و به دیگر استادان دانشگاه هشدار می‌دادند که سطح خودشان را به اندازهٔ وی برسانند. به گفته حسن منصور، از استادان وقت دانشگاه تبریز، جلسه تأیید علمی طباطبایی برای استخدام به عنوان هیئت علمی، به دلیل نبود افرادی در اندازهٔ علمی طباطبایی، به شکل صوری برگزار و تأیید شد. اما در جریان استخدام رسمی، سنگ‌اندازی‌هایی انجام گرفت و در نهایت با وقوع انقلاب فرهنگی، استخدام او منتفی شد.با بازگشت به پاریس و ملاحظهٔ وقایع انقلاب، او دیدگاه‌هایی را که اشاره به سرقت انقلاب می‌کنند یا عوامل خارجی را دلیل انقلاب می‌دانند، سطحی دانسته و شناخت انقلابیون ایران از آزادی و دموکراسی را «بدوی و ابتدایی» می‌خوانْد. او بر آن بود که انقلاب ایران نمی‌توانست در جهت «تأسیس آزادی» باشد و آن را شکست مشروطه می‌دانست و در نتیجه، ناکامی پروژهٔ تجدد در ایران قلمداد کرد. از نظر وی: «میدان مبارزه برای حصول آزادی و استقرار نهادهای دمکراتیک، یک‌سره دراختیار روشن‌فکران آشفته‌ذهن و توده‌های متوهم قرار گرفت».طباطبایی عضوِ انجمن حکمت و فلسفه می‌شود، ولی در سال ۱۳۶۷ از آنجا اخراج می‌گردد. اخراج دوّمش از دانشکدهٔ اقتصاد و علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی بود که، به گفتهٔ خودش، به «تحریک چند استاد سخت متوسط الاحوال» بود. او سپس به عضویت هیئت علمی دانشگاه تهران درآمد و معاون پژوهشی دانشکدهٔ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران شد. در همان زمان سردبیری نشریهٔ همین دانشکده را به عهده گرفت. او مدتی ممنوع از تدریس و سپس در سال ۱۳۷۴ اخراج شد.اگرچه خودش نمی‌دانست تحت چه عنوانی اخراج شده اما یکی از مسئولان به او می‌گوید که گفته شده طباطبایی لیبرال، لاییک، و ملی‌گرا است و از او می‌خواهد که اعتراضی به این اخراج بکند تا آن را بررسی کنند. در مقابل، طباطبایی می‌گوید که «من همانی هستم که هستم. واقعاً نه می‌دانند لیبرال چیست، نه ملی‌گرا و نه لاییک.پس از اخراج از دانشگاه تهران، طباطبایی به کار پژوهشی خود در مراکز دیگر ادامه داد و با امکاناتی که در پژوهشکده‌های فرانسه، آلمان و آمریکا فراهم آمد پژوهشی دربارهٔ تاریخ اندیشه در ایران را دنبال کرد. در فرانسه عضو مرکز ملی پژوهش‌های علمی فرانسه شد. در این کشور، با عضویت در هیئت علمی دایرةالمعارف فرانسه، برخی از مدخل‌های آن را تدوین کرد. او از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۵ در مؤسسهٔ مطالعات سیاسی-اقتصادی پرسش به تدریس فلسفه پرداخت. به‌مرور، به‌ویژه در دههٔ نود، تأکید او بر «امر ملی» بیشتر شد. او مدّتی نیز عضو هیئت علمی دائرةالمعارف بزرگ اسلامی بود.جواد طباطبایی برگزیدهٔ جشنوارهٔ فارابی سال ۱۳۹۶ شد و از رئیس‌جمهور ایران لوح تقدیر گرفت.طباطبایی که از سال ۱۳۹۷ برای درمان سرطان در آمریکا زندگی می‌کرد در شامگاه سه‌شنبه ۹ اسفند ۱۴۰۱ در بیمارستان هوگ ارواین ایالت کالیفرنیا روی در نقاب خاک کشید.

جمیله علم‌الهدی، همسر ابراهیم رئیسی گفت: می گویند این دولت گفتمان ندارد. گویا دولتهای دیگر گفتمان دارند. گاهی فکر می کنند گفتمان مبانی نظری و گاهی فکر می کنند شعار یا افکار عمومی است. گفتمان مبتنی بر شعارهایی است که مردم بر اساس آن رئیس جمهور را انتخاب کرده و این شعارها مبانی نظری دارد. همچنین گفتمان داری عمل است. خوشبختانه رئیس جمهوری بسیار بر عملکرد خود توجه دارند و سعی می کنند آنچه را شعار داده اند نشان دهند. ما در گره زدن این عمل و شعار ضعف رسانه ای داریم. امیدواریم با اقدامات رسانه های خودجوش این مشکل حل شود.

مراد من از این نوشته کوتاه، بررسی همه جانبه و جانانه دیدگاه مهم، ارزشمند و متفاوت ویتگنشتاین در باب فلسفه و فیلسوف نیست. در این نوشتار تنها نمونه‌هایی از چگونگی نگاه او به فلسفه و فیلسوف بیان شده است. باری، ویتگنشتاین از آبرودهندگان به فلسفه در قرن بیستم است. بسیاری از فقرات نوشته‌های او زبانزد فیلسوفان بزرگ است. ویتگنشتاین فیلسوف امید و نومیدی، شکست و پیروزی و جنگ و صلح است، کوله بار فلسفه‌اش آکنده از میراث تجربه‌های شخصی‌اش است. اوج‌های جاودانه او در فلسفه‌ورزی‌اش برای قرن‌ها مورد بحث و گفتگو میان اهالی فلسفه خواهد بود.

سپس به تهران برگشت و تا سال ۱۳۵۸ به تدریس فلسفه در دانشگاه تهران مشغول شد. اما با آغاز انقلاب فرهنگی و بسته شدن دانشگاه‌های ایران و درنهایت اخراج او از دانشگاه، تهران را به مقصد آلمان ترک کرد و برای همیشه در کنار همسر آلمانی و دو فرزندش در آن کشور سکنی گزید.

من حکیمی را به عنوان یک اسلام‌شناس و محقق قبول دارم، اما فیلسوف نه. من هرگز از این تعبیر برای آقای حکیمی استفاده نکرده‌ام و اگر هم در جایی آمده قطعاً اشتباه است.

همیت این مصاحبه تنها به سبب آن نیست که تا کنون جایی منتشر نشده است. بیشتر بدین خاطر است که مرحوم حکیمی به دلایل مختلف بسیار به ندرت با رسانه‌ای گفتگو می‌کرد و اگر لطف و مساعدت و سابقۀ مجالست و مصاحبت دو تن از فضلای برجستۀ مشهد – حجج اسلام و‌المسلمین آقایان روح الله عربشاهی و حسن طالبیان نبود، این مصاحبه هم ممکن نمی‌بود.

ابطحی مترجم کتاب «شوپنهاور» گفت: شوپنهاور با فاصله گرفتن از «فلسفه دانشگاهی» به نوعی نشان داد که وی «برای فلسفه و نه از فلسفه» زندگی می‌کند. علاوه بر این وی روشن‌اندیش و سبک‌شناس استثنایی است که نه تنها زبان فلسفی را تحریف نکرد، بلکه به آن شفافیت و درخشش بیشتری نیز بخشید.

اسپینوزا، همچون ویتگنشتاین و سپهری، در عداد سالکان مدرنِ محبوب من است که دم زدن درهوایش طی سالیان اخیر، «روی سرم سقفی از تناسب گلها» کشیده و «عصر مرا با دریچه‌های مکرر وسیع» کرده است. جانِ جهان را شاکرم که پس از انتشار آثاری در حوزه ویتگنشتاین پژوهی و سپهری پژوهی طی سیزده سال گذشته، در آستانهٔ سالِ هزار و چهارصد شمسی، نوبت به اسپینوزا رسیده است.

یک پژوهشگر فلسفه ضمن برشمردن بایسته‌های تقویت تفکر انتقادی اخلاقی اظهار کرد: نمی‌توانیم نظام آموزشی را تغییر دهیم، چون برعهده ارگان‌های حاکمیتی است و زور ما نمی‌رسد، اما در حوزه فرهنگ یک راه داریم که کنار بسته حافظه‌محوری در مدارس، یک مکمل تفکرمحوری اضافه شود.

کاسیرر در نامه‌ای به همسرش در ۱۹۲۷ نوشت: «من می‌توانم بی هیچ مشکلی، آنچه را که لازم می‌دانم، بیان کنم». این کاری نبود که دیگر فلاسفۀ بزرگ قرن بیستم بتوانند انجام دهند. دیگران گویا به تاریکی سفر کرده بودند و شبح نیستی را به چشم دیده بودند: بنیامین خودکشی کرد، تندخویی ویتگنشتاین کار دستش داد، و هایدگر درنهایت دچار فروپاشی روانی شد. برخلاف همۀ این‌ها، کاسیرر میلی افراطی به تعادل زندگی داشت. اما آیلنبرگ این چهار فیلسوف را در عصر جادوگران کنار هم نشانده و برایشان سرگذشتی فکری و خواندنی نوشته است.

سید حسین نصر گفت: نگاه من مبتنی بر سه هدف احیا و تدریس فلسفه اسلامی، دوم فلسفه تطبیقی شرق و غرب و سوم آشنا ساختن با فلسفه جدید بود که به دیدگاه اسلامی منطبق باشد.

آیت الله محمد تقی مصباح یزدی عضو مجلس خبرگان رهبری و رئیس موسسه آموزش پژوهشی امام (ره) پس از عمری تلاش و مجاهدت خالصانه درعرصه‌های مختلف انقلاب اسلامی و خدمت به حوزه‌های مقدس علمیه و تربیت و پروش شاگردان و طلبه‌های متعهد و متدین شامگاه امروز جمعه ۱۲ دی ماه به دیدار حق شتافت.

علامه مصباح یزدی عمر بابرکتش را در راه اعتلای اسلام و استقرار نظام اسلامی صرف کرد و در جایگاه علمی ایشان همین بس که رهبر معظم انقلاب فرمودند: «این‌ شخصیت‌ عزیز و عظیم‌ القدر، خلا عزیزانی چون علامه‌ طباطبایی و شهید مطهری را در زمان‌ ما پر کرد است».

مصباحیان می‌گوید: کتاب میسگلد را نمی‌توان تنها زندگی‌نامه فکری و یا اثری در باب مواضع سیاسی و تأملات فلسفی دانست، بلکه این اثر داستانی است از یک زندگی پر فراز و نشیب. آنچه م‌ توانیم از او بیاموزیم این است که پرسش‌های متافلسفی را در کانون بنیادی‌ترین توجهات قرار دهیم و درباره محدودیت‌های فلسفه نیز بازاندیشی کنیم.

در جامعه‌شناسي مي‌توان يك گزاره اجتماعي را به عنوان يك قانون كلي در نظر گرفت و آن هم اين است كه هر قيام و هر حضوري از مردم در خيابان عليه حاكميت و قدرت، هرچند كه سركوب شود، اما هيچگاه فراموش و بي‌تاثير نخواهد ماند.

موضوع این درس‌گفتارها ناظر به غایت‌شناسی (teleology) است. این مسأله در آثار سه فیلسوف مهم تاریخ فلسفه، ارسطو، کانت و هگل دنبال می‌شود.

احمد فردید یکی از شناخته شدن ترین و پرنفوذترین فیلسوفان تاریخ معاصر ایران است که کمتر می نوشت و بیشتر سخن می گفت. از این رو جلسه هایی تحت عنوان فردیدیه برگزار کرد و زمینه‌های طرح اندیشه‌اش را فراهم آورد که افراد حاضر در این جلسه ها از چهره هایی شاخص در فرهنگ و اندیشه ایران بودند.

روز یکم خرداد به نام بزرگداشت ملاصدرای شیرازی در تقویم ملی ثبت شده و مدرسه خان محل تدریس وی همچنان در شیراز پابرجاست اما در سال‌های گذشته هیچ مراسمی که در خور و شأن این فیلسوف بزرگ باشد، برگزار نشده است.

نظام سرمایه‌داری علی‌رغم تمام تلاش‌هایش هنوز هم «سوسیالیست» بار می‌آورد. وقتی مردم تحت سلطه قرار می‌گیرند اغلب مقاومت می‌کنند: شبکه‌هایی از کمک‌های متقابل می‌سازند و قدرت را در کنش‌های جمعی می‌یابند. آنها شروع به تصور دنیایی می‌کنند که در جهات مختلفی سازماندهی شده است، دنیایی که در آن ثروتی که مردم به‌صورت دسته‌جمعی به وجود می‌آورند در اختیار جمع است نه در چنگ عده‌ای معدود. به همین خاطر هم نمی‌توانید سوسیالیسم را از پا درآورید: چون تنها مجموعه‌ای از ایده‌‌های مرتبط با تفسیر و تغییر جهان نیست بلکه گرایشی است که از طریق همان نظامی به وجود آمده که می‌خواهد جایگزینش شود.